Δύο άνδρες, δύο μονόλογοι: Ο ένας, σχεδόν μεσήλικας, αισθάνεται ότι έχει χάσει το δρόμο του. Γεμάτος άγχος και μεταφυσική αγωνία, ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον δρόμο της επιστροφής στα χρόνια της αθωότητας. Η διαδρομή μοιάζει με ένα παράξενο όνειρο. Άνθρωποι, ζώα, μηχανές και δράσεις σε ένα εφιαλτικό σύμπλεγμα γεμάτο παράδοξες εικόνες, φορτισμένο με πάθη και ανομολόγητες ενοχές. Ο άλλος, ηλικιωμένος, πλησιάζει στο τέλος του ταξιδιού του. Κλειδωμένος σε ένα μικρό δωμάτιο, απομονωμένος, γεμάτος αναμνήσεις και φαντάσματα από το παρελθόν, δεν ανησυχεί πια. Παρακολουθεί τον έξω κόσμο με την ίδια στωική ηρεμία που παρακολουθεί και όσα συμβαίνουν στο παράξενο τσίρκο μέσα στο δωμάτιο. Είναι και οι δύο το ίδιο πρόσωπο: Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Στο τέλος του φανταστικού ταξιδιού, ο ποιητής «βρίσκει» ανάμεσα στα ερείπια, τη μητέρα του. Επιστρέφει στη μήτρα χωρίς να βρει απάντηση σε αυτό που τον βασάνιζε στην πορεία: «Δεν υπάρχει καμία αισιόδοξη απάντηση» διότι όλα «είναι ένα απέραντο κενό που μοιάζει μάλλον με τάφο».